Qayıqlarımı batırdım

Qayıqlarımı batırdım.
Yenisini də düzəltmək istəmirəm.
Ona görə yox ki, bacarmaram, əmin deyiləm  ki, dəyər zəhmətimə.
Çünki, inanmıram ki, dənizin o biri sahili fərqli olacaq.
Bu dəfə sadəcə sahilin kənarında əyləşib başqalarının qayıqlarını izləyəcəyəm.
Bəziləri əlbəttə ki, dəfələrlə aşacaqlar,
bəziləri bütün dalğaları aşacaqlar,
bəziləri də sadəcə batmadıqlarını göstərmək üçün olduqları yerdə tərpənmədən duracaqlar.
Və heç zaman nə aşmanın,
nə dalğalarla üzləşmənin
və nə də dənizin digər sahillərinin olduğunu biləcəklər.
Yorğun deyiləm, gücüm də var, sadəcə onu işlətmək istəmirəm.
Kövrəlirəm, əslində göz yaşlarım da qalıb ehtiyatda, sadəcə, ağlamağa həvəsim yoxdur.
Məğlub deyiləm, qalib də, orta bir yerdəyəm.
Nə kiməsə məsləhət verəcək qədər ağıllıyam, nə də kimsə mənə məsləhət verəcək qədər ağıllıdır.
Nə yazmaq, nə danışmaq, hər mənada susmaq istəyirəm.
Heç kim də danışmasın.
Sakitliyin səsini dinləyək...
Gələcəyə dair planlar da qurmayacağam.
Çünki, nə həyata keçənlər məni xoşbəxt etdi, nə də keçməyənlər bədbəxt.
Xilaskara ehtiyacım yoxdur, yalançı qəhrəmanlıqları özlərinə qalsın.
Yoxsa yenə düzüləcəklər sıraya riyakar simalarıyla.
Bir az da həyatın mənə dair qurduğu planları izləmək istəyirəm.
Artıq dalğaların vuruşuna dayanacaq qədər güclüyəm, amma kövrək ləpələri addımlarımla incitməyə qıymayacaq qədər zəifəm hələ də...

Təcrübənin dezavantajı

İlk iş yerimdə kollektivdə ən kiçik mən idim. Hətta mənə nisbətən daha böyük işçiylə belə aramızda 5-6 il yaş fərqi var idi. Buna elə öyrəşmişdim ki, sonralar məndən yaşca kiçik işçilər  olanda uzun müddət bu həqiqəti qəbul edə bilmirdim. Bilirəm, çox gülməli səslənir hər dəfə ofisin qapısını açmazdan öncə çoxlu dua etməyim. İngilis müdirimin sözlərini beynimdə tərcümə edənədək başa düşürmüşəm kimi gülümsəyərək başımı tərpədərdim. Yox, məqsədim aldatmaq deyildi. Sadəcə olaraq öz zəifliyimi bildirmək istəmirdim, bir tərəfdən də,  gözlərimdə özümə inamsızlığı büruzə verirdim. Dünyanı necə dar görməyimdən irəli gəlirdi ki, adi bir iş hadisəsini də böyük həyəcanla danışardım. Daha sonra boş yerə həyəcanlanmaqla necə kiçildiyimi anlayaraq özüm özümə gülərdim. Amma bunlarla yanaşı qəribə səslənsə də insanın təcrübəsizliyinin xüsusi bir avantajı da var idi. Balaca olmanın arxasına sığınırdım "Səhv etmişəm? Nə olsun, mən axı balacayam. Bacarmadım? Axı ilk dəfədi, öyrənərəm də." kimi özümə  təsəlli ilə haqq qazandırırdım. Və çox haqsız da sayılmazdım. Məndən yaşca, təcrübəcə böyük qadınların ayağımın altını qazmaq səylərini nə qədər çalışsam da anlaya bilmirdim. Axı kosmetikaları üzlərindən heç vaxt əksik olmayan, hündürdabanlı ayaqqabılarda dimdik yeriyən bu gözəl qadınların nə əksikliyi var idi məndən. Yanlarında özümü hündürdabanda aşa-aşa yeriyən xam məktəbli qızlar kimi hiss edirdim. Bəlkə də təcrübə gətirməklə yanaşı illərin aldığı sadəlövhlük idi axtardıqları. Bir zamanlar itirməyə çalışdıqlarımız, bir zamanlar ən çox qazanmağa çalışdıqlarımıza çevrilirlər. Bəs birdən zamanla mən də  onu itirsəm? Onlardan biri olmaq qorxusuyla o mühitdən qaçaraq sadə məktəb müəlliməsi işləmək, tezliklə ailə qurub çoxlu uşaq anası olmaq istəyirdim. Onlar kimi özgüvənə sahib olub, toxunulmazlıq təəssüratı yaratmaqdan, həddən artıq iddialı olmaqdan çəkinirdim. Ambisiyalarımın  məni sadə insanlardan uzaqlaşdırmasını istəmirdim. Hər şeyi məntiqlə ölçən, sevgiyə inanmayan, bir az feministləşən,  möcüzələrə inamını itirən biri olmaqdan, duyğusuzlaşmaqdan qorxurdum. Amma zamanla onlara müəyyən dərəcədə haqq verdim. Bilmirəm, onları başa düşə bilməyim pis bir əlamətdir? Sadəcə anladım ki, heç vaxt konkret nümunələrə baxmaq lazım deyil, çünki, hər kəs fərdidir. Təcrübənin, illərin boynumuza qoyduğu hər bir şeyi qəbul etməyə məcbur deyilik. İlklər tükənməyib ki, özümüz də bir ilk ola bilərik. Axtardığımız nümunə çox uzaqlarda olmaya da bilər.

3:0 geridə

          "Heç vaxt", "ola bilməz", "mümkün deyil" kimi ifadələri lüğətimdən silirəm. Bugündən geriyə baxanda yaşanılan illər gözümün qabağında üç perioda bölünür. İlk period, 19 yaşadək: "Həyat necə də gözəldir. Heç cür anlamıram, əgər insan  hər səhər oyanarkən bu parlaq günəşi görə bilirsə axı necə xoşbəxt olmaya bilər. Böyüklərin daima həyatı, dünyanı yalanlamaları, danlamaları, "həyatda tam xoşbəxtlik mümkün deyil" kimi mənfi fikirləri özlərini yormur görəsən?! Ən solğun rənglər belə çəhrayı eynəklərdən necə də rəngarəng görsənir..." İkinci period, 19-25 arası: "İlk uğursuzluqdan sonra. "Hələ hər şey qabaqdadır, mən xoşbəxt olmağı bacaracağam" sevdası ilə addımlayarkən nəzərimizdə, yalnız qabağımıza çıxan yanlışları saxlayıb, digərlərini unuduruq. Nə olur-olsun səhvlər təkrarlanmasın deyə bu səfər də yenilərinin badına gedirik". Üçüncü period, 25+: "Sadəcə əmin-amanlıq istəyirəm. Üst-üstə gələn kədərlər üçün ağlamağa həvəsim qalmayıb. Narahat olmaq da içimdən gəlmir. Çünki, bilirəm ki hər çətinliyin sonu bir yüngüllükdür. Necə deyərlər, nə ki bizi öldürmür, daha da güclü edir". Və budur, başlayır öz yerində addımlayanların ucsuz-bucaqsız məsləhətləri. "Camaat nə deyər?!" başlığı altında mühazirələr... Evi süpürüb zibili xalçanın altına yığan kimi, öz cahilliyini qarşısındakının zəifliyi altında gizlədərək özünü güclü göstərən "yalançı qəhrəmanlar"... Halbuki, bizim doğrularımızı səhv sayıb, bizi öz doğrularının ardınca getməyə inandırmaq istəyənlər, vaxt gəlir bizi inandırmağa çalışdıqlarına özləri heç də inanmırlar. Başqasının həyatını izləyərək yaşayanlar bir gün yarı yolda qaldıqları zaman özlərinə aid heç bir şeyləri olmadan, hər şeyi sıfırdan başlamağa məcbur olurlar. Öz addımları ilə gedənlər isə bir gün yarı yolda qaldıqları zaman heç olmasa, onları yarı yolda qoyanın nə olduğunu bilirlər. Hətta, pis olsa belə öz mövqeyini bəlli edən insan mövqeyini bildirməyən insandan daha üstündür. Yəgin ki, onlara bir təşəkkür borcumuz var. Yalançı mövqelərin arxasına sığınmaqla  müqayisədə pis mövqeyi bildirməyin özü də böyük cəsarətdir.