Bugün özümdən balaca qızlarla birlikdə idim. 18-19 yaşları olardı. Üzlərinə baxırdım, elə saf idilər və elə təravətli, çiçək kimi. Dayanmadan gülürdülər. Çox asan, adi şeylərə belə gülə bilirdilər. Hələ indi-indi sanki özlərini tapırdılar. Hər şeyin ilki, bu dövrlərini yaşayırdılar. Və hiss elədim ki, mən bu dövrü artıq keçib gedirəm. Sanki, mən onların arzuladıqlarını arzulamıram. Qəribədir, mən səhvlərim üzərində öyrəndiyim perioddayam, onlarsa hələ mənim səhvlərimi kiçicik ömürlərinin ən doğru qərarı kimi arzulamaqdadırlar. Mən isə sanki özümü həmin dövrlərdə bir yerdə qoyub gəlmişəm. Və bugünə kimi baş verən elə bir şey olmayıb ki, insandan bir şeyləri alıb aparmasın və yenilərini gətirməsin. Mən hardayam bugün? Tapa bilmirəm özümü. Tələsdiyim üçün gecikmək qorxusu daşıyıram daima. Elə bir zamana gəlir ki insan özü özündən yorulur bəzən. İçindəki "məni"ni istirahətə göndərmək, beynini başından uzaqlaşdırmaq istəyir. Toyuq buzxanada donduğu kimi hissləri donur. Hər yolun ortasında dayanmağa məcbur olur, və düşünür: geri yoxsa irəli? Görəsən bu geri məni irəliyə aparacaqmı?! Bəs bu irəli birdən məni geriyə salmazmı?!
No comments:
Post a Comment