Balaca böyük

Bir gün mən də 45-50 yaşlarında saniyələr üzündəki qırışların əleyhinə işləyən qayğılı bir qadın olacağam. Bu gün baxanda gələcəyə insan fikirləşir ki, hələ qarşıda heç bitmək bilməyən nə az nə çox düz 25 il var. Bu qədər zaman ərzində nələr-nələr etmək olar. Amma həmin qadınların da sənin yaşında ikən bütün bunları düşündükləri  ağlına gəldikdə anlayırsan ki, əslində sənin də heç nə bacarmamaq kimi böyük şansın var. "Hər yaşın öz gözəlliyi" doğurdanmı var? Yoxsa bu sadəcə təsəlli üçün deyilmiş sıradan olan bir cümlədir. Sanki, yaşımız nə qədər az idisə düşüncələrimiz bir o qədər təravətli, gələcəyə ümüdlərimiz ucsuz-bucaqsız idi. Ən əsası, biz onları əzmkarlıqla arzulamaqdan heç vaz keçmirdik. Hətta, indi  heç nəyə yaramayan ağlamaq gücünə istədiklərimizi əldə etmək elə asan idiki.  Bir dondurma üçün selə dönən gözyaşlarımızın cəmi iki damlası indi bütün həyatımıza ağlayır. Deyəsən, balaca olanda daha çox böyük idik. Ya da yanımızdakı balaca insanlar saf, siyasi yanaşmadan uzaq, kirlənməmiş, daha səmimi idilər. Biz də heç ehtiyac duymurduq dərindən düşünməyə, qorunmağa. Amma yaş artdıqca insan sanki özündə daima təhlükəsizlikdən qorunmağa ehtiyacın yarandığını hiss edir. Deyəsən, uşaqlıqdakı o balaca insanlar çox böyüdülər. Ya da mən çox balaca qaldım...